Το παλιό σχολείο βρίσκεται στο νοτιοανατολικό τμήμα του χωριού μας,ψηλά, στο δρόμο προς την εκκλησία. Ακριβώς δίπλα του είναι το ηρώον που πηγαίνουμε στις εθνικές μας γιορτές. Απέναντι από το σχολείο δύο παλιά ακατοίκητα σπίτια που όλα μαζί φτιάχνουν μια εικόνα από το χθες.

Το σχολείο χτίστηκε το 1878 όταν ακόμη υπήρχαν στη περιοχή μας οι Τούρκοι.

Αρχικά είχε μόνο μια αίθουσα,ένα γραφείο και ένα σπιτάκι για το δάσκαλο.Το 1954 προσθέθηκε μια αίθουσα ακόμη. Η λειτουργία όμως του σχολικού κτιρίου σταμάτησε το 1957,όταν έπαθε ζημιά από το καταστρεπτικό σεισμό του Μάρτη. Το παλιό σχολείο το γνώρισα από ζωντανές αφηγήσεις του μπαμπά μου που εκεί έμαθε τα πρώτα του γράμματα.

Όσες φορές το βλέπω σκέφτομαι πόσες γενιές μαθητών πέρασαν απ΄ αυτό και πόσες φορές ακούστηκε το καμπανάκι.Αρκετοί από τους χθεσινούς μαθητές που ζουν σήμερα είναι ηλικιωμένοι και θυμούνται…

“Στη διάρκεια της Κατοχής το σχολείο συνέχισε να λειτουργεί” μας είπε ο Κυρ Κώστας ένας χθεσινός μαθητής που έμενε και μένει ακριβώς δίπλα.Στα 80 του θυμάται τι τραβούσε όταν η μάνα του,του έλεγε : “Τώρα θα φωνάξω το δάσκαλο”.Τον συναντήσαμε τυχαία την ώρα που πηγαίναμε στο παλιό σχολείο.

Μπαίνοντας στη μικρή σχετικά αυλή αντικρύζεις την πρόσοψη του κτιρίου.Το κτίριο είναι μακρόστενο,ορθογώνιο με δύο εισόδους και μεγάλα παράθυρα.Από τους πεσμένους σοβάδες παρατηρεί κανείς ότι είναι χτισμένο από πέτρα.”Θα πρέπει να είναι πολύ γερό σκέφτηκα” σκέφτηκα.

Όταν περάσαμε την κυρία είσοδο-η πόρτα έλειπε-είδαμε με λύπη σπασμένα τζάμια,βρομιές μια εικόνα εγκατάλειψης.

Δεξιά και αριστερά υπάρχουν δύο αίθουσες.Μπροστά ένας μικρός χώρος,-το γραφείο κάποτε-γεμάτος σκουπίδια. Κλειδωμένη η πόρτα στην αίθουσα δεξιά -περιέχει αρχαιολογικά ευρήματα από ανασκαφές της περιοχής μας-όπως μπορούμε να δούμε από ένα σπασμένο κομμάτι της πόρτας.Μπαίνοντας στην αίθουσα αριστερά βλέπει κανείς τον πράσινο πίνακα στη θέση του ακόμα,τους τοίχους γεμάτους υγρασία και το πάτωμα φθαρμένο.

Οι μοναδικές νότες ζωής που υπάρχουν εκεί μέσα είναι κάποια φυτά που μπαίνουν από τα σπασμένα τζάμια και μια φωλιά πουλιών πάνω στο παλιό φωτιστικό.

Γιατί να αργοπεθαίνει αυτό το ωραίο πέτρινο κτίριο αφημένο στη φθορά του χρόνου;Δε θα μπορούσε άραγε να επισκευαστεί,να ανακαινιστεί και να αξιοποιηθεί σαν χρήσιμος χώρος του χωριού μας; Νομίζουμε ότι αξίζει ο κόπος!!!

Κείμενο από τα φεραιάκια της Ε-ΣΤ τάξης

Λεπίδας Δημήτρης

Εκπαιδευτικός ΠΕ70 ΜΠΣ Οργάνωση & Διοίκηση της Εκπ/σης